Aktualny stan kolekcji
Po uporządkowaniu, składa się z dwóch części: jedną stanowi fragment zbioru przechowywany w autentycznych gablotach i pudłach Tenenbauma, w których zachowane zostało oryginalne rozmieszczenie okazów oraz etykiet z nazwami taksonów. Ta wydzielona i nie włączona do zbioru ogólnego część kolekcji Tenenbauma liczy 171 gablot drewnianych, oszklonych, o wymiarach ca 41x31x7 cm i 5 pudeł tekturowych o wymiarach ca 40x30x7 cm; drugą część kolekcji stanowią okazy dołączone do ogólnego zbioru skomasowanego, uporządkowanego zgodnie z układem systematycznym poszczególnych rodzin chrząszczy. Okazy z kolekcji Tenenbauma można zidentyfikować po założonych na szpilki entomologiczne etykietach muzealnych o treści: „ex coll. Sz. Tenenbaum Mus. Zool. Polonicum Warszawa 38/47”. Ogólny zbiór skomasowany chrząszczy zajmuje aktualnie w Muzeum blisko 3000 gablot entomologicznych. Na każdą szpilkę z okazem bądź okazami została założona nowa etykieta muzealna z dwuwymiarowym kodem matrycowym (QR) zawierającym informację o numerze inwentaryzacyjnym danego obiektu. Numer ten, wpisany lub wprowadzony do bazy danych za pomocą czytnika kodów, stanowi unikalny kod rekordu i jest bramą do treści danego rekordu. Łącznie sporządzono bazę danych o około 150 000 okazach (ponad 80 000 rekordów).
Statystyki kolekcji
| gabloty oryginalne |
171 |
| okazy w gablotach oryginalnych |
|
| szac. okazy w zbiorze skomasowanym |
|
| spisane okazy w zbiorze skomasowanym |
150 000 |
| rekordy w bazie |
80 000 |
| fotografie etykiet |
2 000 |
| zaktualizowane nazwy okazów |
35 362 |
| zaktualizowane nazwy geograficzne |
57 612 |
Przed przystąpieniem do prac inwentaryzacyjnych sporządzono dokumentację fotograficzną autentycznych gablot entomologicznych Tenenbauma, w których zachował się jeszcze oryginalny porządek w rozmieszczeniu poszczególnych gatunków sporządzony przez autora kolekcji. W sumie wykonano 1710 zdjęć: po 10 dla każdej ze 171 gablot (rzut ogólny oraz 9 powiększonych obszarów). Wykonano blisko 2000 fotografii pojedynczych etykiet znajdujących się na szpilkach przy poszczególnych okazach. W ramach prac uzupełniających ustalono i wpisano do bazy danych aktualne obowiązujące nazwy taksonomiczne dla 35362 okazów (33%) oraz sprawdzono i zaktualizowano nazwy geograficzne stanowisk dla 57612 rekordów bazy danych (80%).
Wykorzystanie kolekcji do badań naukowych. W czasie tworzenia swojej kolekcji Tenenbaum współpracował z wieloma entomologami na całym świecie, nie tylko w zakresie zdobywania okazów z odległych regionów, ale także w celu uzyskania pomocy przy ich oznaczaniu. Często udostępniał swoje okazy do opracowania wybitnym specjalistom od taksonomii poszczególnych grup chrząszczy, uzyskując w ten sposób niezmiernie wartościowe oznaczenia gatunków. Z długiej listy znanych entomologów, z którymi Tenenbaum utrzymywał kontakty, można wymienić takie osoby, jak: V. Balthasar (Scarabaeidae), M. Bernhauer (Staphylinidae), N. Bruce (Cryptophagidae), F. Español (Scarabaeidae), L. Falcoz (Cryptophagidae), J.J.E. Gillet (Scarabaeidae), J. Györffy (Apionidae), A. Jedlička (Carabidae), V. Machulka (Staphylinidae), R. Mamitza (Heteroceridae), R. Mikšić (Scarabaeidae), J. Obenberger (Buprestidae), K.A. Penecke (Curculionidae), N. Plavilstshikov (Cerambycidae), F. Rambousek (Staphylinidae), E. Reitter (liczne grupy), J. Roubal (liczne grupy), E. Schauberger (Carabidae), H. Schleicher (Histeridae), O. Sjöberg (Cryptophagidae, Staphylinidae), H. Wagner (Apionidae, Curculionidae), E. Voß (Curculionidae).
Po śmierci Szymona Tenenbauma Jego kolekcja przechowywana w Państwowym Muzeum Zoologicznym w Warszawie (obecnie: Muzeum i Instytut Zoologii PAN w Warszawie) nadal była i jest to dzisiaj przedmiotem zainteresowania ze strony licznych specjalistów koleopterologów. Wśród okazów zbieranych przez Tenenbauma są egzemplarze bardzo cenne, przede wszystkim z powodów historycznych. Należą do nich chrząszcze schwytane przez B. Dybowskiego i W. Godlewskiego na Syberii w latach 1871-1872, złowione przez K. Jelskiego w Peru w roku 1872, czy też zebrane przez J. Sztolcmana w Peru i Ekwadorze w roku 1876. Te pojedyncze okazy z oryginalnymi etykietami wymienionych polskich zoologów ocalały z pożogi wojennej dzięki temu, że były elementami kolekcji Tenenbauma. Dzisiaj są to prawdziwe rarytasy historyczne. Najstarsze okazy wchodzące w skład kolekcji Tenenbauma pochodzą z Wilna z roku 1840 (dotychczas natrafiono na kilkanaście okazów z różnych rodzin chrząszczy; ich zbieracz nie jest znany), natomiast okazy najpóźniej zebrane, jakie udało się odnaleźć w kolekcji, to drobne chrząszczyki z rodziny Ptiliidae złowione w dniu 29.IX.1940 w mieszkaniu w Warszawie.
